Ruerd

(foto Hiske Wiersma)

Dit heb ik altijd al gewild, een kauwtje dat tam genoeg is om op je schouder te gaan zitten. Zo'n vogel die je aan ziet komen als je thuis komt, en die je dan verwelkomt door met je mee te vliegen. Die zijn pootjes om je vinger klemt en zacht met z'n snavel in je oor pikt.

Als kind wist ik ooit eens een kauwtje mee te nemen op het stuur van mijn fiets. Het dier zat in de fietsenstalling van school, aangetrokken door het glinsterend chroom van mijn stuur misschien. Toen ik mijn fiets pakte, bleef hij zitten. Heel voorzichtig reed ik naar huis en al die tijd zat de vogel voor op het stuur, eigenwijs in het rond te kijken.

Thuis gekomen reed ik de schuur in en deed de deur dicht. Enthousiast vertelde ik mijn moeder dat ik een vogel had 'gevonden'. 'Laat vliegen!', was haar reactie. Ze was bang dat het beestje schade zou aanrichten, ons in de ogen zou pikken of ze had geen zin in een extra huisdier. Jammer, ik was zwaar teleurgesteld.

Deze foto is drie jaar geleden gemaakt toen ik voor het boek 'Zwarte magie' (Friese Pers Boekerij) op bezoek was bij Hiske Wiersma. De vogel heette Ruerd. En hij was heel gezellig. Hij kletste een beetje en at kruimels van de tuintafel. Zo had ik me dat voorgesteld bij een tamme kauw. Hij is inmiddels gevlogen.