Overal in het land duiken spontaan nieuwe appelbomen op, waar klokhuizen zijn weggegooid. De pitjes van appels geven echter nooit precies dezelfde boom als waar de appel vandaan kwam. Hij valt er niet ver van af, maar toch... Dit leerde ik onlangs op een 'appelsafari', een tocht op jacht naar enthout.
Collega B. (bekend van eerdere series B&B) had contact met de pomologische vereniging in Friesland. Afgelopen zomer hadden enkele leden appelbomen gespot in de buurt van Earnewâld en daar zouden ze deze winter enten. We konden mee.
Dus wij in een bootje het koude water op, langs kale bomen die voor ons niet zo snel als fruitbomen te herkennen waren. Maar de ploeg was goed voorbereid en bij nadere inspectie herkenden wij ook wel de knokige takken van de appel. Welke vruchten ze dragen kon je nu natuurlijk niet zien, maar daar was het deskundige groepje al achter. Vandaar dat we sommige links lieten liggen. 'Die smaakte niet lekker.' Een erg belangrijk argument als je een ras nieuw leven in wilt blazen.
Enten moet in de winter, als de bomen 'in rust' zijn. En als ook bramen, riet en struikgewas niet al te welig tieren. Want de plekken waar we met de snoeischaar op strooptocht gingen, zijn zomerdag niet zo makkelijk toegankelijk. En soms 's winters ook niet, getuige de foto...
Meer hierover in de Leeuwarder Courant van zaterdag 28 januari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten