(foto Lyde de Graaf)
Op een warme zomerdag ruik je ze. Het hout dat lijkt uit te drogen in de zon, het wat muffige interieur waar vocht blijft hangen, en de kleur die afbladdert en vervaagt tot grijs. Pas geverfd ruiken ze nog lekkerder, die schuurtjes in het veld van het oosten van het land, zwart van de carbolineum. Of carboleum, zoals ik het me herinner.
Kleine schuurtjes, soms vervallen. Fotograaf Lyde de Graaf reisde twee jaar door de regio en fotografeerde ze. Op initiatief van Boekhandel Lovink uit Lochem kwam er een boekje van, vormgegeven door Roelof Wullink (144 pag, 210 x 160 mm, €15). 'De geur van carbolineum; boerenschuren op erf en land' heet het. Tussen de vele voorbeelden (een beetje te veel naar mijn smaak) staan acht zkv's (zeer korte verhalen) van A.L. Snijders.
De schuurtjes dreigen te verdwijnen, want het platteland moet mee in de stroom van vitalisering, modernisering en schaalvergroting. Terwijl er zoveel schoonheid schuilt in die scheve planken, dat niet passende kozijn of het oude glas met spinnenweb. Je voelt het onheil naderen in het gedicht van Willem Wilmink, die als geen ander de nostalgie verwoordt:
'Je ziet een woning of een oude schuur,
maar die zijn zozeer één met de natuur
alsof ze niet gemaakt zijn, maar gegroeid,
alsof geen mens zich daarmee heeft bemoeid.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten