23 november 2010

Afgronden















(foto Manuela Marques)

Op het eerste gezicht zijn de foto's van Manuela Marques een soort 'snapshots' van het dagelijks leven. Om deze losse beelden bij elkaar te laten passen, lijkt een lastige opgave. Maar wie leest over haar werkwijze komt erachter dat haar series verre van toevallig zijn, maar juist zorgvuldig geësceneerd.

'Beelden zijn afgronden', zegt ze. Je komt er niet uit, maar raakt erin verdwaald. De uitweg lijkt zoek. De serie is te zien in galerie Anne Barrault en in een tabloid die onder meer bij Paris Photo verkrijgbaar was. Ze begint met dit beeld van een spiegel, waarin je net niet ziet waar je bent of wat de fotograaf zou hebben willen vastleggen.

Op de site van de galerie valt te lezen waarom de spiegel symbolisch is voor Marques' werk. Vrij vertaald zegt Michel Foucault over de spiegel: '...het maakt de plek waar ik ben en mijn spiegelbeeld vrij reëel vergeleken met de omgeving, maar ook onwerkelijk omdat ik, om te moeten kijken, dat virtuele punt ginder moet passeren.'

Marques maakt van dit duale element van een spiegel de kern van haar fotografie: haar zone tussen onze omgeving en 'ginder'. De toeschouwer blijft 'hangen' in de diepte, zich afvragend waaraan de man denkt die met gesloten ogen op een onopgemaakt bed zit. Of waarom er een aantal plastic tasjes in een boom hangt.

Ik vind het knap hoe Marques de uiteenlopende beelden met elkaar weet te verbinden in dezelfde sfeer. Ze hebben iets donkers, niet alleen qua licht en kleur maar op een ander, dieper niveau.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten