Achterstand

(foto Lucien Meye)

Jongens, wat is het lang geleden dat ik een bericht heb toegevoegd aan dit blog! Vakantie en drukte voor Noorderlicht hebben daar van alles mee te maken. Ik had me nog voorgenomen vanuit Schotland berichtjes toe te voegen, maar omdat we niet de beschikking hadden over internet en daarvoor naar een café moesten, bleef er van dat voornemen weinig over. Dat ga ik deze week snel goed maken. Te beginnen bij het volgende commentaar op de tentoonstelling van Het Blauwe Uur, een collectief van autonomie fotografen, merendeels afgestudeerd aan de Fotoacademie Amsterdam. De leden exposeren in Tresoar te Leeuwarden, satellietlocatie van Noorderlicht.

Tresoar heeft een mooie expositieruimte, die volledig is benut door de groep. Ook de gang, de entree en de diverse ruimtes in de leeszaal hangen vol foto's. Soms zijn series van fotografen met elkaar gemengd en hangt er hier eens één, en daar nog een andere uit dezelfde serie. Maar dit is niet consequent toegepast, sommige groepjes foto's zijn bij elkaar gebleven zoals 'Tartan holiday' van Mike Harris. In dit laatste werk herkende ik veel van mijn zojuist genoten vakantie in Schotland, wat het even leuk maakte ernaar te kijken.

Persoonlijk vind ik die splitsing van series niet bevorderlijk voor de rust in een expositie. Bovendien belemmert het de mogelijkheid om foto's onderling te vergelijken en te zien of een serie consistent is opgebouwd. Niet doen, zou ik zeggen. Daar komt bij dat het niveau van fotografie heel uiteenlopend is en dat maakt het hier en daar moeilijk er een mooi geheel van te maken. Zeker als de ene print met punaises in de expositiewand is geprikt, en andere juist een bijzondere techniek op metaal heeft gebruikt.

Uiteraard valt niet te verwachten dat autonome fotografen werk maken dat op elkaar lijkt, en dus spreekt het ene meer aan dan het andere. Zo wandel je van intieme naaktportretten van vrouwen op middelbare leeftijd, gemaakt door Quintalle Nix tot 'spelletjes' met gekleurd licht in beweging van Petra van Velzen. De op dit blog al eerder vermelde Rianne van Duijnhoven 'bevalt' me omdat haar modefotografie de documentaire fotografie dicht benadert. En de mysterieuze beelden van Lucien Meye nemen je mee in zijn geheugen, naar al dan niet waar gebeurde herinneringen.