Hij is een god in België en hard op weg ook Nederland te veroveren, voor zover hij dat al niet heeft gedaan via vele publicaties in de Volkskrant. Stephan Vanfleteren kreeg dit jaar de onregelmatig terugkerende foto-opdracht van Fries Museum en Leeuwarder Courant. Een Vlaming die Friesland op de korrel neemt, dat leek Rimmer Mulder (oud-hoofdredacteur) en Eddie Marsman (initiatiefnemer) wel wat. En ze kregen gelijk.
Gisteren werd de expositie Flakkelân geopend. Donderdag mocht ik al aanwezig zijn om te zien hoe Stephan aan het inrichten was, hoe hij puzzelde met de landschappen en portretten, zocht naar een manier om elementen met elkaar te laten corresponderen en ze onderling te laten 'dansen'.
Zijn portretten getuigen van een scherp observatievermogen, tot in elke rimpel en porie lijkt hij tot zijn onderwerp door te dringen. Het portret van Thom Mercuur is daar een goed voorbeeld van. Vooral dit beeld van de Friese kunstkenner hield de genodigden bezig. Zo kwetsbaar zagen ze hem nooit. In zijn landschappen brengt Stephan Friesland terug tot zijn essentie: de rechte lijn. In de mist of met sneeuw, in het vroege ochtend- of het late avondlicht krijgt dit strakke toch een zekere zachtheid.
'Friezen hebben een soort gereserveerdheid, bescheidenheid die on-Hollands is', vindt Stephan. En dat neemt Friesland voor hem in. De provincie gaf hem de rust die hij na een hectische periode met veel publiciteit nodig had. Hopelijk heeft hij nog eens zo'n periode en komt hij dan terug.
Hierbij een interview met Vanfleteren, gemaakt in opdracht van de NVF.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten